Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

PNB's Don Quixote - TV Spot 2015




Alexei Ratmansky's genius for revitalizing classic ballets is the talk of the dance world. America had its first look at his staging of Don Quixote when PNB premiered it to great acclaim in 2012. 

Starring legendary actor, Tom Skerritt as Don Quixote!

DON QUIXOTE

Jan. 30–Feb. 8, 2015



Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Государственный академический Большой театр России




Один день из жизни мирового балета онлайн
One Day in the World Ballet Everyday Life Online /translation follows/

ВПЕРВЫЕ ПРЯМАЯ ТРАНСЛЯЦИЯ ИЗ-ЗА КУЛИС: ПЯТЬ БАЛЕТНЫХ ТРУПП МИРОВОГО ЗНАЧЕНИЯ — ШАГ ЗА ШАГОМ ЦЕЛЫЙ ДЕНЬ — 1 ОКТЯБРЯ 2014 г.

Участники проекта: Австралийский балет (Мельбурн), балет Большого театра, Королевский балет (Лондон), Национальный балет Канады (Торонто), Балет Сан-Франциско.

World Ballet Day live/Один день из повседневной жизни мирового балета онлайн ознаменуется беспрецедентным сотрудничеством пяти ведущих балетных трупп. В среду, 1 октября, состоится прямая интернет-трансляция, благодаря которой зрители увидят, что происходит за кулисами — и прежде всего, в репетиционных залах — этих пяти театров.

Разница во времени позволит каждой труппе вести трансляцию, начиная с первых часов рабочего дня артиста балета. Эстафета будет последовательно передаваться от театра к театру. Первым стартует Австралийский балет в Мельбурне. Мельбурн — в соответствии с расположением временных поясов — сменит Москва, за ней последует Лондон, затем Торонто, а завершится этот интернет-марафон в Сан-Франциско.

Зрителям предлагается увлекательный экскурс в закулисную жизнь артиста балета, с которой, на самом деле, так мало знакома широкая публика. Последовательный взгляд за кулисы пяти театров даст представление о том, насколько похож ежедневный труд танцовщиков в противоположных концах света и, в то же время, насколько отличаются друг от друга разные труппы стилистикой, манерой исполнения, самим подходом к исполнению, что и делает каждую труппу уникальной на мировой балетной сцене.

Разогревающие упражнения утреннего класса, переходящие в репетиции предстоящих спектаклей, — этот день онлайн продемонстрирует не имеющую аналогов преданность работе всех тех, благодаря которым эти труппы и имеют свою высокую репутацию в мире, и станет настоящим открытием даже для искушенного зрителя.

Зрители, в каком бы конце света они ни находились, смогут войти в интерактивный контакт с танцовщиками, хореографами и педагогами — теми людьми, что на протяжении всей своей жизни живут и дышат балетом, — задавая им вопросы в течение целого дня, а также внести свой собственный вклад, выложив видео-кадры, запечатлевшие их делающими пируэт. Все это — после отбора и редактуры — будет смонтировано в настоящий фильм, призванный отметить всемирную притягательность танца.

Трансляция на канале YouTube будет целиком повторена, так что зрители по всему миру смогут увидеть все то, что пропустили в первый раз. Самые интересные кадры затем будут смонтированы и предложены для последующих просмотров.

Замысел проекта принадлежит Королевскому Балету, который уже провел аналогичную девятичасовую прямую трансляцию на канале YouTube и сайте газеты «Гардиан» в марте 2012 г. Она собрала 200 тысяч просмотров. А всего — учитывая все последующие повторы — к настоящему времени закулисную жизнь Королевского балета посмотрели два с половиной миллиона зрителей. Теперь еще четыре театра откроют виртуальный доступ в свое закулисье и покажут упорный, кропотливый труд своих замечательных артистов.

Наконец, YouTube ВПЕРВЫЕ будет осуществлять прямую трансляцию на протяжении более девяти часов (!).

В дальнейшем будет предоставлена более подробная информация об этом событии.

Большой театр в отведенное ему время планирует показать репетиции балета Жана-Кристофа Майо «Укрощение строптивой», премьера которого состоялась в конце прошлого сезона, и балета " Легенда о любви", который 23 октября вернется на Историческую сцену Большого, а 26-го будет показан в прямой трансляции более чем в 800 кинотеатрах разных стран мира.

One Day in the World Ballet Everyday Life Online

GLOBAL FIRST: FIVE WORLD-CLASS BALLET COMPANIES, ONE DAY OF LIVE STREAMING ON WEDNESDAY 1 OCTOBER
Australian Ballet | Bolshoi Ballet | The Royal Ballet | The National Ballet of Canada | San Francisco Ballet

The first ever World Ballet Day will see an unprecedented collaboration between five of the world’s leading ballet companies. This online event will take place on Wednesday 1 October when each of the companies will stream live behind the scenes action from their rehearsal studios.

Starting at the beginning of the dancers’ day, each of the five ballet companies — Australian Ballet, Bolshoi Ballet, The Royal Ballet, The National Ballet of Canada and San Francisco Ballet — will take the lead for a four hour period streaming live from their headquarters starting with the Australian Ballet in Melbourne. The live link then passes across time zones and cultures from Melbourne to Moscow to London to Toronto to San Francisco.

The live streaming will take viewers on a journey into the rarely seen backstage lives of ballet dancers. This unusual access will throw a spot light on the differences in style between the five companies as they follow a very similar routine but approach choreography and performance in the ways that have made them unique on the world stage. Starting with morning class to warm up the body with different exercises, moving on to rehearsals for their upcoming performances the day will be a celebration of dance; the athleticism and unparalleled dedication of all those involved in creating a world-class ballet company.

Viewers will be able to engage and interact with dancers, choreographers and coaches who live and breathe ballet every day of their working lives, asking questions throughout the day as well as having the opportunity to contribute by submitting a film of themselves doing a pirouette wherever they are in the world. These will be edited into a film celebrating the worldwide appeal of dance.

The day’s streaming will be repeated on YouTube in full so that viewers around the world can catch up on any parts of the day they missed. Edited highlights will then be made available for further viewing.

World Ballet Day is a development from Royal Ballet Live which was a nine-hour live streaming via YouTube and The Guardian website in March 2012. This unique event achieved 200,000 views of the live stream and repeat broadcast and a total of 2.5 million views of YouTube Royal Ballet Live material to date. It is, however, the first time that four of the five ballet companies are taking the cameras backstage to reveal the sweat and determination of these talented dancers.

In another first, this collaboration is the first time that YouTube has streamed live more than nine hours of content.

Full details of the unique day’s activities will be available in due course.

The Bolshoi Theatre plans to mark World Ballet Day by presenting rehearsals of Jean-Christophe Maillot’s The Taming of the Shrew (the last season première) and the ballet A Legend of Love which returns to the Bolshoi Theatre Main Stage in a major revival on 23 October and, on 26 October, will be shown live in over 800 cinemas the world over.


Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

Η «Φόνισσα» του Γιώργου Κουμεντάκη ξεκίνησε από την Σκιάθο

Πρεμιέρα της όπερας στην Αθήνα, τον Νοέμβριο από την Εθνική Λυρική Σκηνή

Η «Φόνισσα» του Γιώργου Κουμεντάκη ξεκίνησε από την Σκιάθο

T' Aχειλά το ρέμμα. Ο Αη Γιάννης ο Κρυφός. Τα Κοτρώνια. Το Μοναστήρι του Ευαγγελισμού. Το Κακόρεμα. Ο Αη Σώστης...Μια περιήγηση στη Σκιάθο, το νησί τουΑλέξανδρου Παπαδιαμάντη και δη στα μέρη όπου εκτυλίσσεται η «Φόνισσα»_ το κορυφαίο διήγημά του που πρωτοδημοσιεύθηκε σε συνέχειες στο περιοδικό «Παναθήναια» το 1903_ λειτουργεί αναμφίβολα αποκαλυπτικά. Φωτίζει με τρόπο μοναδικό τη σχέση ανάμεσα στον δημιουργό, το έργο και τον τόπο...
   
Μέσα απ΄αυτό το πρίσμα, η ομότιτλη όπερα του Γιώργου Κουμεντάκη δεν θα μπορούσε να βρει καταλληλότερο μέρος απ΄τη Σκιάθο για να ξεκινήσει το πολλά υποσχόμενο «ταξίδι» της...Η «Φόνισσα» αποτελεί παραγγελία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στον συνθέτη,  η πρεμιέρα της θα δοθεί στις 19 Νοεμβρίου στην αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και θεωρείται ένα από τα κορυφαία και τα πλέον αναμενόμενα γεγονότα της νέας καλλιτεχνικής περιόδου. Στο πλαίσιο του σχετικού συμποσίου που διοργάνωσε η Εθνική Λυρική Σκηνή με τη συνεργασία του πολιτιστικού συλλόγου «Η Σκιάθος», τα αποσπάσματα από την όπερα που ακούστηκαν το βράδυ της Κυριακής 6 Ιουλίου σε παγκόσμια πρώτη στο Μπούρτζι, δικαίωσαν τις μεγάλες προσδοκίες αποκαλύπτοντας μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά της μουσικής γλώσσας: γνωστός για το ενδιαφέρον του για την ελληνική παράδοση και την σύζευξή της με τις σύγχρονες αισθητικές αναζητήσεις στον χώρο της μουσικής , ο Γιώργος Κουμεντάκης φτάνει με την "Φόνισσα" στο αποκορύφωμα του συνδυασμού αυτού δημιουργώντας ένα έργο βαθειά ελληνικό και ταυτόχρονα παγκόσμιο: ο διάλογος ανάμεσα στην τετραμελή - αποτελούμενη από γυναίκες-μοιρολογίστρες- χορωδία η οποία βασίζεται στα πολυφωνικά της Ηπείρου με την Φραγκογιαννού της μέτζο σοπράνο Ειρήνης Τσιρακίδου γοήτευσε και συγκίνησε...
   
Λαμβάνοντας τον λόγο στην διάρκεια των εργασιών του συμποσίου, ο συνθέτης είπε πως η «Φόνισσα» σε μορφή όπερας προέκυψε ως ιδέα πριν από τέσσερα περίπου χρόνια από τον μουσικοκριτικό Γιάννη Σβώλο, ο οποίος υπογράφει το λιμπρέτο. Το εγχείρημα απέβη δύσκολο τόσο από δραματικής όσο και από μουσικής πλευράς. Χρειάστηκαν πολλές προσωπικές θυσίες και απόλυτη αφοσίωση, συνέχισε.
   
«Δεν φαντάστηκα εδώ και τρία χρόνια που γράφω τη μουσική της "Φόνισσας" μια αναβίωση εποχής, αλλά την "εσωτερική αναβίωση", το ψυχογράφημα της ίδιας της Φόνισσας-Φραγκογιαννούς, μιας γυναίκας με περίεργη ψυχοσύνθεση, ποικιλοτρόπως ταλαιπωρημένης από τον περίγυρο και βαθειά βασανισμένης ακόμα κι απ΄τον ίδιο της τον εαυτό» εξήγησε παρακάτω ο Γιώργος Κουμεντάκης. Αναφερόμενος στην μουσική, ο συνθέτης αποκάλυψε πως η σύνθεση ακολουθεί κάθε βήμα της Φόνισσας: άλλοτε εξωτερικεύει τον ψυχισμό της κι άλλοτε βυθίζεται στους σκοτεινούς κι ανήλιαγους, υπόγειους διαδρόμους της ψυχής της. 

Αλλοτε κοιτάζει τον κόσμο κατάματα κι άλλοτε χάνεται στην ονειροπόληση. «Αυτό που είναι σημαντικό στην συγκεκριμένη όπερα έχει να κάνει με την προσπάθεια να χαρτογραφηθεί η αρχιτεκτονική του χώρου» είπε ο συνθέτης.«Ο ήχος απλώνεται σε όλη τη σκηνή από την ορχήστρα μέχρι το βάθος, διαμορφώνοντας τον φυσικό ορίζοντα και τη Φύση, που μαζί με την Φραγκογιαννού είναι οι δύο πρωταγωνίστριες της όπερας...»
  
Μεταξύ άλλων ο  συνθέτης αναφέρθηκε και στο σκηνικό του Πέτρου Τουλούδη: ένα τοπίο ενός οικισμού δίπλα στη Θάλασσα. «Με ευαισθησία και πρωτοτυπία αποτυπώνεται η ελληνικότητα, ο ανοιχτός ορίζοντας και η ανατροπή στην 2η πράξη της καταδίωξης, όπου τα πάντα αναποδογυρίζουν. Και κάτι ακόμα: αντί να τρέχει η Φόνισσα στα βουνά, συμβαίνει το αντίθετο. Μένει ακίνητη. Η φύση γυρίζει γύρω της, την περικυκλώνει, την πνίγει και χάνεται...»
 Τόνωση της ελληνικής δημιουργίας
    
Παίρνοντας τον λόγο στο συμπόσιο ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Μύρων Μιχαηλίδης, είπε πως η «Φόνισσα» είναι ένα σχέδιο  το οποίο συνδέεται ευρύτερα με την προσπάθεια που καταβάλλεται στην ΕΛΣ τα τελευταία χρόνια προκειμένου να τονωθεί η ελληνική λυρική δημιουργία. «Θεωρήσαμε πως η Εθνική Λυρική Σκηνή έπρεπε να προκαλέσει την δημιουργία ενός καινούριου έργου από έναν ακμαίο Ελληνα συνθέτη και πάνω σ΄ένα θέμα από την δεξαμενή του νεότερου ελληνικού πολιτισμού. Καταλήξαμε πολύ φυσικά, νομίζω, στον Γιώργο Κουμεντάκη έναν συνθέτη που δε χρειάζεται συστάσεις, έναν καλλιτέχνη με προσωπικό στίγμα και τεχνική, ο οποίος είχε αντίστοιχες με τις δικές μας σκέψεις: ήταν προφανώς η ανάγκη να δημιουργηθούν νέα ελληνικά έργα όπερας στο μυαλό πολλών ανθρώπων...» συνέχισε ο κ. Μιχαηλίδης.
  
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της ΕΛΣ τόνισε επίσης πως στην πολυαναμενόμενη παραγωγή συμβάλλουν όλα τα μουσικά σύνολα του θεάτρου: συμφωνική ορχήστρα, μεικτή χορωδία, παιδική χορωδία, σειρά πολλών μικρών ρόλων, πέραν των πρωταγωνιστικών και, ασφαλώς, το τετράφωνο παραδοσιακό φωνητικό σύνολο συνθέτοντας έτσι ένα περίτεχνο μουσικοθεατρικό ψηφιδωτό.
    
Τον λόγο στο συμπόσιο έλαβαν επίσης η καθηγήτρια φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Γεωργία Φαρίνου-Μαλαματάρη αλλά και ο λιμπρετίστας της όπερας Γιάννης Σβώλος όπως και ο σκηνοθέτης της παραγωγήςΑλέξανδρος Ευκλείδης.

   

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Κρατική Ορχήστρα Αθηνών



 Δύο ορχήστρες που εμφανίζονται ως ενιαίο σύνολο για να ερμηνεύσουν την μεγαλειώδη «Συμφωνία των Άλπεων» του Ρίχαρντ Στράους, δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά. 

Θα συμβεί πάντως την Τρίτη 8 Ιουλίου, στη σκηνή του Ηρωδείου, όπου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών θα υποδεχτεί την Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νοτιοδυτικής Γερμανίας ώστε, υπό την μουσική διεύθυνση του Βασίλη Χριστόπουλου να παρουσιάσουν την επικών διαστάσεων Συμφωνία του Στράους, τιμώντας την 150η επέτειο από τη γέννηση του μεγάλου Γερμανού συνθέτη.

Στο πρώτο μέρος της συναυλίας η γερμανική Ορχήστρα θα ερμηνεύσει την Συμφωνία «του Διός», κορωνίδα της συμφωνικής δημιουργίας του Μότσαρτ.




Maria Stuarda 5–18 JULY 2014 MAIN STAGE


Two queens become bitter rivals in Donizetti’s tragic opera, given a new staging by directors Patrice Caurier and Moshe Leiser.



Introduction

Mary, Queen of Scots, has been imprisoned by her cousin Elizabeth I of England. The Earl of Leicester urges Elizabeth to meet with Mary and be reconciled, but Elizabeth grows jealous of Leicester’s admiration for her cousin.
Background
Gaetano Donizetti’s historical opera Maria Stuarda was banned by the authorities in Milan after its 1835 premiere, due to its perceived inflammatory content. The opera lay neglected for over a hundred years until 1958, when a performance in Donizetti’s hometown of Bergamo re-introduced it to the opera repertory. Maria Stuarda has since grown steadily in popularity. It is recognized as containing some of Donizetti’s most moving music, including Mary’s confession duet with Talbot and her poignant aria in the final scene of the opera, as she calmly faces her approaching death.
Maria Stuarda provides a magnificent showcase for the two singers playing Mary and Elizabeth, particularly in their extended duet in Act II. Famous pairings for the roles of the regal cousins have included Joan Sutherland and Huguette Tourangeau, both of whom starred in the first production of Maria Stuarda at Covent Garden in 1977, and Janet Baker and Rosalind Plowright, who sang the roles for ENO.


FUSED Festival 3–5 JULY 2014 BACKSTAGE CENTRE



A three day annual festival of concerts, workshops, interactive exhibitions and activities. Events take place at the The Backstage Centre, Purfleet, Essex RM19 1RJ.

Background

Verdi’s Messa da Requiem is a lavish, dramatic and emotionally powerful piece that is guaranteed to move you from its haunting opening to its impassioned final bars. The Royal Opera House Thurrock Community Chorus joins forces with the Brighton Festival Chorus and soloists from the Jette Parker Young Artists Programme. The soloists, mass chorus, the Orchestre de Picardie and Orchestre Symphonique de Bretagne, under the direction of leading Dutch conductor Arie van Beek, will make this a performance not to be missed.


Τρίτη 1 Ιουλίου 2014

Ariadne auf Naxos, Royal Opera 30 Jun 2014

Karita Mattila as Ariadne [Photo © ROH/ Catherine Ashmore]


‘When two men like us set out to produce a “trifle”, it has to become a very serious trifle’, wrote Hofmannsthal to Strauss during the gestation of their opera about opera.  »

‘Unimpressed by the librettist’s pretentiousness, Strauss replied that as a ‘superficial musician’ he couldn’t understand Hofmannsthal’s complex symbolism concerning the nature of Ariadne's salvation and transformation, and that the audience was likely to share his bafflement.

Hofmannsthal is certainly equivocal about why the interaction between the two seemingly incompatible philosophies of art and life presented in Ariadne auf Naxos results in the transfiguration of Ariadne as she lies in Bacchus’ arms at the end of the work. And, Christof Loy’s 2002 production doesn’t really address the opera’s theoretical conundrums; but, in the hands of a superlative cast, it does offer visual and musical sumptuousness and gratification. Back in 2002, the production marked both the re-opening of the Royal Opera House after a major refurbishment and the arrival of Antonio Pappano as musical director. The adventurousness of the striking coup de theatre at the start of the Prologue is an apt symbol of the aspiration and confidence which Pappano has brought to the House, and twelve years on this second revival retains its classiness and ambition.

Ariadne, daughter of Minos, the King of Crete, has helped her Athenian lover Theseus slay the Minotaur and escape from the labyrinth. However, upon their arrival on the island of Naxos, Theseus deserts his saviour and Ariadne languishes alone until Bacchus arrives, having fleed from Circe’s evil clutches. The grieving Princess mistakes Bacchus for Hermes, the messenger of Death, while he believes she is an enchantress — although this time he is happy to submit to her magic.

2662ashm_0269.gifJane Archibald as Zerbinetta and Ruxandra Donose as the Composer

This is the subject of the after-dinner Opera commissioned by the ‘richest man in Vienna’ which forms Strauss’s second ‘Act’. It is preceded by a Prologue in which we see the Composer learn, with dismay and impassioned disbelief, that his noble opera seria is to be performed ‘simultaneously’ with the dances and distractions of a commedia dell’arte troupe. Consoled by his Music Master, he is forced to make sacrilegious cuts to his score while the comedians and dancers delight in devising the intrusive diversions.

Designer Herbert Murauer opening set is the entrance salon of an affluent mansion: it’s glossy and sleek, but also soulless. His Lordship’s money can buy anything, except sensibility; served by a haughty Major Domo (an imperious Christoph Quest) who can bark out orders but is denied the language of music, the master commissions masterpieces but rates fireworks about art.

Murauer swiftly takes us from the clinical vestibule into more creative, if somewhat chaotic, realms, the whole set magically rising as we descend into the cellar where the artists are at work. The transformation is slick, but it’s a pity that a 40-minute interval is necessary to dismantle the complex machinery that it necessitates and to assemble the Poussin-esque set for the ensuing Opera. Moreover, although the candle-lit emeralds and aquamarines of the ‘island’ are an effective representation of seventeenth-century taste (Jennifer Tipton’s lighting design is particularly atmospheric and emphasises the ‘artifice’ which is such a significant element of Strauss’s dialectic), the classical French Baroque landscape mural has little in common with the modern-period Prologue and there are scant directorial connections between the two parts of the opera. Costumes are similarly confusing: Ariadne dons mourning black, the nymphs and spirits sport eighteenth-century dress (one looks suspiciously like Mozart) and Zerbinetta — her stilletto boots and skimpy dress sluttishly flirtatious — is accompanied by a cast of entertainers dressed respectively in combat gear, a shiny shellsuit, tartan and rockers’ black leather. Ariadne’s cave is a dressing table perhaps to suggest that, peering into the mirror, she is consumed by her own solipsism?

But, things cannot fail to please with Karita Matilla taking the title role for the first time. Wittily self-parodic as the Prima Donna in the Prologue, she tranforms into a ‘real’ diva for the Opera proper, rapturous of voice and expertly balancing nobility with excess. Matilla’s soprano possesses a powerful Straussian lustre, easily capable of soaring over the orchestra, and she sings her long monologues with heartful commitment. But, she also finds variety of colour: recalling her happiness with Theseus in ‘Ein schönes war’ her tone is bright and joyful. And, Matilla demonstrates a strong lower range, particularly when she sings of the ‘Realm of Death’, building this monologue to an ecstatic climax.

Matilla commands the stage but the other principals are no less satisfying. Ruxandre Donose’s Composer was overflowing with adolescent fervour and idealism. Her smooth mezzo is perfect for Strauss’s flowing arioso melodies, and her outburst that ‘Musik ist eine heilige Kunst’ (music is a holy art) was full of elevated feeling and conviction. Donose made engaging use of a wide dynamic range and was totally convincing in her interaction with Jane Archibald’s Zerbinetta. The latter has all the necessary vocal weapons in her arsenal and she had no trouble whizzing nimbly through the coloratura tricks of ‘Großmächtige Prinzessin’ and sustaining a reliable high F. Archibald’s tone is silvery and even in the stratosphere retains its sweetness. She had a good stab at capturing Zerbinetta’s less-than-innocent coquetry and effervescence; and one could forgive the Composer for submitting to the charms of her Prologue number, ‘Ein Augenblick ist wenig’. But, she didn’t have quite enough stage presence or depth of characterisation for this production — a touch more of Despina needed, perhaps?

2662ashm_0839.gifKiandra Howarth as Echo, Wynne Evans as Scaramuccio, Paul Schweinester as Brighella, Karita Mattila as Ariadne, Jane Archibald as Zerbinetta and Jeremy White as Truffaldino

Roberto Saccà tenor doesn’t have quite enough dramatic energy or openness at the top for the demanding role of Bacchus — it is after all the voice that frees Ariadne from her torment and pain — but in many other ways he acquitted himself well and had the stamina to cope with the unforgiving challenges, and tessitura, of the part. There were some deft comic touches during the tomfoolery of the Prologue, and his overall performance was robust, maintaining focus through to the final duet.

Thomas Allen was typically dependable as the rather frazzled Music Master, the diction superb as always. Ed Lyons had all the high notes, including a secure top B, and delivered the preening Dancing Master’s comic lines with waggishness. Baritone Marcus Werber sang Harlequin’s song with a pleasing cantilena and strong high notes. Tenor Wynne Evans was a powerful Scaramuccio, while Truffaldin was sung with smooth lyricism by bass Jeremy White. Paul Schweinester used his flexible tenor well in the role of Brighella. However, as the commedia dell’arte troupe insinuate themselves into the Opera, choreographer Beate Vollack’s routines at times verged on slapstick and the pantomimesque steps of ‘Die Dame gibt mis trübem Sinn’ — danced in an attempt to cheer up the gloomy Princess — were tiresome.

Echo (Kiandra Howarth), Naiad (Sofia Fomina) and Dryad (Karen Cargill) blended beautifully, especially in their trio commenting on Ariadne’s grief. Howarth’s pure, youthful soprano is just right for Echo’s simple imitations; Cargill’s mezzo is fittingly dark and rich. In the smaller roles of the Lackey, Officer and Wig-maker, Jihoon Kim, David Butt Philip and Ashley Riches, respectively, all performed well.

Supportive of his singers throughout, Pappano brought a surprising mix of luxuriousness and lucidity — there were some very effective pianissimi — to Strauss’s richly textured score. Solos from clarinet, horn, flute and bassoon were beautifully executed in sentimental dialogue with the vocal lines; and the string playing in the overture to the Opera was sorrowful and affecting. The conductor paced the drama with mastery, especially the final duet, controlling the ever-accumulating waves of sound with fine judgment. In Pappano’s hands, Romanticism and Classicism were perfectly blended.

Claire Seymour


ρολοι music+

.

.

.

.